Bij de eerste stappen om agrarisch Boekel uit het slop te trekken na de Tweede Wereldoorlog, is geïnvesteerd in een gerichte opleiding voor tuinders, om het aantal levensvatbare bedrijven te vergroten door grondgebruik te intensiveren. Dan hoefden minder jonge boeren te emigreren. In die eerste jaren na de oorlog vertrokken meer dan 200 Boekelaren naar vooral Canada en bijv. ook naar Brazilië.
Na veel getouwtrek in NCB-verband, om een nieuwe tuinbouwschool voor de regio in Boekel te krijgen, lukte het in 1952 de eerste steen te leggen. In die tijd was het gebruikelijk dat zo’n plechtigheid werd ingevuld door het college van B&W en de pastoor. Tijdens dit ritueel ging, blijkens de gemaakte persfoto’s, het roken van sigaren gewoon door.
Als patroonheilige werd gekozen voor St.-Isidorus, die in geheel Europa al sinds de middeleeuwen werd vereerd door de boeren. Volgens de legende was deze Spaanse boer/landarbeider eens in gebed verzonken tijdens het ploegen voor zijn landheer. Daarom vergat hij zijn ossen aan te sturen. Op dat moment schoten engelen te hulp, zodat het werk gewoon doorging. Het is niet bekend of de latere Boekelse tuinders ooit dergelijke hulp hebben gehad, als ze in gedachten verzonken tussen hun aardbeien of zwarte bessen stonden.
De tuinbouwschool, op de hoek van de Professor van der Veldenstraat en de Rutger van Herpenstraat, onder leiding van Mathijs van Ratingen en later Martien van Lieshout, heeft onze tuinders de kneepjes van het vak bijgebracht. Gedurende vele jaren was deze school de enige school voor voortgezet onderwijs in Boekel. Het gebouw is in de jaren 1970 ook gebruikt als kleuterschool, en later o.a. voor de harmonie en de hobbyclub. Tenslotte is deze school in de jaren 2000 afgebroken en heeft ze plaats gemaakt voor woningen. Van de school rest nog slechts een marmeren plaquette met de namen van de initiatiefnemers en gezagsdragers in 1952, en een door Broeder Raphaël van Huize Padua vervaardigd beeld van St.-Isidorus, dat de gevel al die jaren heeft opgesierd. De Heemkamer bewaart deze herinneringen uit het verleden.
Door Toon Wassenberg